Tak nadszedł dzień Przaśników, w którym należało ofiarować Paschę. Jezus posłał Piotra i Jana z poleceniem: »Idźcie i przygotujcie nam Paschę, byśmy mogli ją spożyć«. Łk 22, 7-8

Słowo Pesach oznacza przejście. Odnosi się do przejścia Izraelitów przez Morze Czerwone, wskazuje także na przejście przez Egipt Anioła Śmierci, który zabrał wszystko, co pierworodne, omijając tylko domy Izraelitów skropione krwią Baranka. Dla chrześcijan Pesach oznacza również przejście Chrystusa – ze śmierci do życia.

Przez trwające siedem dni święta (w diasporze – osiem) spożywa się tylko macę, czyli niekwaszony chleb (wypiekany z mąki i wody – bez drożdży), przypominający o tym, że Izraelici wychodzili w pośpiechu z ziemi egipskiej.

Pascha na polskich ziemiach nazywana była „żydowską Wielkanocą” – bywa, że wypada w tym samym czasie, kiedy katolicy świętują zmartwychwstanie, czasami jednak święta dzieli kilka tygodni różnicy: Wielkanoc jest świętem ruchomym wypadającym w niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca, Pascha żydowska wyznaczana jest z kolei w oparciu o inny kalendarz powiązany z fazami księżyca, stąd rozbieżności.

Jezus urodził się w rodzinie żydowskiej, został wychowany wedle zwyczajów i tradycji religii mojżeszowej. Jak dowiadujemy się z Ewangelii: Rodzice Jego chodzili co roku do Jerozolimy na Święto Paschy (Łk 2, 41). W tych rytuałach od małego uczestniczył i Jezus. Przybył do Jerozolimy także w wieku 33 lat, gdy nadchodziła „Jego godzina”, by tam obchodzić Paschę ze swoimi uczniami: Gorąco pragnąłem spożyć Paschę z wami, zanim będę cierpiał. (Łk 22,15). Jak mogła wyglądać Pascha, czyli ostatnia wieczerza? Skąd ta tradycja? I dlaczego była (i jest!) tak istotna dla Żydów?

Wyjście z Egiptu

Ponad trzy tysiące lat temu Żydzi opuścili Egipt. Pod rządy faraona trafili z powodu suszy i klęski głodu, która dotknęła ich kraj. Przebywali tam od czasów Józefa, syna Jakuba, historię tę opisuje Księga Rodzaju (Rdz 37-47). Początkowo Izraelitom dobrze wiodło się w ziemi egipskiej. Cieszyli się swobodami, zachowali własny język, tradycję, wyznawali własną religię. Jednakże ich los uległ zmianie za czasów Ramzesa XII, który rozpoczął budowę warownych miast Piton i Ramzes. Potrzebował on do pracy robotników. Z czasem odebrał więc Żydom wolność i uczynił ich niewolnikami. Ich los się pogarszał, pracowali w bardzo trudnych warunkach. Faraon postanowił też ograniczyć liczbę Żydów, nakazując zabijanie wszystkich nowonarodzonych chłopców. Księga Wyjścia opisuje historię Mojżesza (z hebr. wyjęty, wyciągnięty – z wód Nilu), którego matka uratowała przed śmiercią: włożyła go do koszyka i puściła na rzece w pobliżu miejsca, gdzie kąpała się córka faraona, ta wyłowiła dziecko z wody i postanowiła je wychować.