Podczas rysowania mamy do wyboru wiele technik, w różnych źródłach znajdziemy różne podziały i klasyfikacje. Najprościej dzielić je na suche i mokre, bardziej złożone podziały mówią o suchych monochromatycznych i chromatycznych, mokrych monochromatycznych i chromatycznych, inne z kolei wyróżniają techniki szerokiej linii, cienkiej linii i mokre. Kolejne podziały uwzględniają narzędzia, które kładą linię, sztyfty naturalne, prasowane, patyki, pióra, pędzle i inne. Można by wyliczać dalej, bogactwo technik i powiązanych z nimi środków rysunkowych daje możliwość snucia długich wywodów na ten temat.

Węgiel naturalny jest klasycznym środkiem rysunkowym, a technika rysunku węglem sięga czasów prehistorycznych. Pozostałości spalonych lipowych czy olchowych gałęzi od wieków doskonale służą do rysowania. Obecnie uzyskuje się węgle naturalne w procesie suchej destylacji, po wypaleniu, gałązki lipowe i olchowe zachowują swój kształt i charakteryzują się kruchością, posiadają szereg odcieni szarości (aż do czerni) i cechują się zróżnicowaną miękkością zależną od długości procesu destylacji. Węgle naturalne są bodaj najmiększym suchym środkiem rysunkowym. Pozwalają na rysunek zarówno precyzyjny (po zaostrzeniu), jak i swobodny i uproszczony (kiedy rysujemy płaszczyznowo). Niezwykły odcień szarości, srebrzącej się na kartonie o odcieniu écru, potrafi zachwycić każdego. Węgiel jest niezastąpiony do studiów człowieka, zarówno na dużym, jak i małym formacie, zdatny przy szkicach zieleni i architektury, doskonały do poszukiwań graficznych. Rysunki węglem wymagają utrwalania za pomocą specjalnych fiksatyw do sypkich środków rysujących.

Węgiel prasowany w sztyftach różni się znacznie od węgla naturalnego, jest ciemniejszy i nie posiada tak aksamitnej powierzchni, ale za to występuje w kontrolowanych kształtach, grubościach, odcieniach i miękkościach (oznaczonych na opakowaniach lub bezpośrednio na sztyftach). Wykonany jest z pyłu węgla kamiennego uformowanego w sztyfty prostopadłościenne lub pałeczki i spojonego za pomocą klejów roślinnych albo syntetycznych. Występuje również w postaci sztyftów oprawionych w drewienka – przypomina wówczas kredki. Ma zastosowanie podobne do węgla naturalnego. Jego przewaga tkwi jednak w zakresie efektów graficznych, kiedy potrzebujemy dużego kontrastu i czerni; nie dorównuje natomiast klasycznym gałązkom lipowym przy modelowaniu i w zakresie barwy ulotnej szarości. Podczas rysownia stawia znacznie większy opór od węgla naturalnego. Podobnie jak węgiel naturalny – rysunek sztyftem węglowym wymaga utrwalania.

Swój kolor sangwina zawdzięcza glinkom żelaza wykorzystywanym do jej produkcji – w zależności od złoża ich odcienie zmieniają się, jednak jej charakterystyczny ciepły, delikatnie brązowo-czerwonawy odcień pozwala rozpoznać ją od pierwszego spojrzenia.

Kredka sepiowa jest podobna w swej strukturze do prasowanego węgla, pozyskuje się ją z naturalnych glinek lub syntetycznie, a swój kolor zawdzięcza barwie morskiej mątwy. Ciemny intensywny odcień głębokiego brązu predestynuje kredkę sepiową do zastosowania podczas studiów zieleni i krajobrazu z architekturą włącznie. Posiada ona pewną wyjątkową cechę, dzięki której doskonale stosujemy ją właśnie do studiów poświęconych zagadnieniom przestrzeni. Roztarta czy rozproszkowana lub zastosowana do lekkiego szrafowania (czyli kładzenia linii obok siebie, niekoniecznie równoległych, czasem lekko pod kątem) daje odmienny, jaśniejszy odcień od pełnej kreski. Ta wyjątkowa właściwość jej struktury i barwnika jest niezastąpiona podczas studiów atmosfery, światłocienia, niuansów materiałowych, budowania nastroju. Kredka sepiowa doskonale łączy się też z innymi technikami, również mokrymi. Rysunki wykonane w tej technice wymagają oczywiście utrwalania.

Sangwina jest spokrewniona z sepią, sztyft lub pałeczka sangwiny składa się z kaolinu i tlenku żelaza. Prasowane sztyfty i pałeczki posiadają różne odcienie: od brązowo-czerwonych aż po cielisto-różowe. Swój kolor sangwina zawdzięcza glinkom żelaza wykorzystywanym do jej produkcji – w zależności od złoża ich odcienie zmieniają się, jednak jej charakterystyczny ciepły, delikatnie brązowo-czerwonawy odcień pozwala rozpoznać ją od pierwszego spojrzenia. Jest miększa od sepii i mniej od niej krucha. Od wieków była z powodzeniem wykorzystywana do studiów portretowych bądź aktów. Również studium człowieka było zawsze tematem chętnie rysowanym sangwiną – ze względu na jej cielisty odcień. Doskonale miesza się i uzupełnia z innymi suchymi technikami, może być również lawowana. Praktycznie nie stawia oporu podczas rysowania. Sangwina nie wymaga utrwalania w takim stopniu jak węgiel i sepia.