Pani od polskiego w gimnazjum (to ja) powiedziała, że ma już dosyć, gdy lekcję przerywa jej pani od matematyki ze szkoły podstawowej (to też ja). Zwłaszcza gdy pani ze stołówki (to ja!) szykuje obiad. „Bardzo trudno się wtedy prowadzi lekcję” – podsumowała krótko. Na to pani od geografii (tak, to ja) powiedziała, że również nie prowadzi lekcji w zbyt komfortowych warunkach, gdy pani od muzyki (to... znowu ja?) zleca uczennicy w sali obok ćwiczenie na skrzypcach. „Exactly! That’s ridiculous” – w dyskusję włączyła się pani od angielskiego (That’s me). Nie kryła oburzenia, że gdy ona tłumaczy czas Present Simple uczennica innej klasy robi obok na materacu ćwiczenia w Present Continous. „Nie da się robić ćwiczeń na kręgosłup w innym czasie!” – krzyknęła pani od gimnastyki (tak, to ja...) i trudno odmówić jej racji. „No, ale najgorsze – odezwała się pani od historii (nie jestem pewna, ale to chyba ja?) – że pani woźna (o, zdaje się, że to też ja) nagle robi raban o porozrzucane w sali skarpetki. No przepraszam bardzo, ale co jest ważniejsze w tym momencie?! Bitwa pod Wiedniem czy skarpety?!” Pani od polskiego pokiwała głową. Dłuższą chwilę czekała w milczeniu na kawę, aż sobie zdała sprawę, że się jej nie napije, jeśli sama sobie nie zaparzy. W pewnym momencie rozległ się dziwny dźwięk. Coś jakby chrobotanie. To pani od techniki (zgadliście – to ja) z najmłodszą uczennicą kończyły w kąciku pracę. Pomysłodawczynią pracy była uczennica, bo przecież nie pani od techniki – ona ma zawsze głowę jakby zupełnie gdzie indziej. Starała się jednak nadzorować w młodszych klasach pewne prace z udziałem niebezpiecznych narzędzi. „Co pani robi?” – zagadnęła z nutką współczucia w głosie pani od matematyki. „ A stajnia dla figurek koni nam tutaj powstaje. Z tektury taka, o. Tu drzwiczki, tu ścianki, tu dodatkowy boks dla konika, którego dziecko dostanie w nagrodę za naukę. Tu, po lewej był problem, bo źrebaczek chciał być z mamą. Trzeba było dosypać trochę sianka na legowisko, widzą panie...”.