SZKOŁA
Szkoła położona jest na zboczu góry Łyski, nad Kotliną Żywiecką. Jak się okazuje, ma to w naszym rytmie dnia duże znaczenie. Żeby dotrzeć do niej rano, trzeba pokonać żywieckie korki, następnie wjechać (lub wejść) wymagającą, stromą drogą na zbocze, często jeszcze otulone mgłą. Dalej droga prowadzi przez las. Na polach poniżej często wita nas sarna, a czasem zając, jeśli jedzie się wcześniej. Rankiem góra rzuca cień na szkołę. Stopniowo, z każdą godziną, coraz więcej światła słonecznego dociera na podwórko i boisko. Słońce zagląda przez okna i wreszcie oświetla całą szkołę, wyznaczając porę dnia.
PRACA WŁASNA
O godzinie 8:00 rozpoczynamy pracę własną. Dzieci wchodzą do szkoły, przebierają się i idą do pracowni. Ewentualne niecierpiące zwłoki poranne rozmowy odbywają się na korytarzach. Pracownia jest miejscem ciszy. Tutaj, na półkach znajdują się montessoriańskie pomoce matematyczne, językowe, przyrodnicze. Jest biblioteczka z kącikiem do czytania, okazy skamieniałości i minerałów, rośliny, globusy, mapy – to, co potrzebne dzieciom do nauki i rozwoju. Naszą radością jest codzienny widok z dużych okien. Obserwujemy chmury nad górami, Kotlinę Żywiecką, podnoszące się mgły i zmieniające pory roku. Praca własna to moment dnia, podczas którego uczniowie pracują we własnym tempie i rytmie, zgodnie z potrzebami. Pomocnikiem i przewodnikiem na tej drodze jest nauczyciel będący jednocześnie wychowawcą danej grupy. Codziennie staramy się znaleźć podczas pracy własnej dłuższą chwilę na uważną obserwację uczniów, a potem na refleksję, którą taka obserwacja często przynosi. W grupie uczą się dzieci z różnych roczników. Przebywają ze sobą zarówno podczas pracy własnej, jak i na zajęciach przedmiotowych. Mamy obecnie dwie grupy klas 1−3 i dwa oddziały 4−6 oraz jedną grupę zerówkowiczów. Podczas pracy własnej dzieci wybierają pomoc, z którą chcą pracować. Mogą również zgłębiać tematy, które w danym momencie są przedmiotem ich zainteresowań. Niezwykle ważne jest to, że praca przebiega w ciszy, o którą staramy się wzajemnie dbać. W takiej ciszy wiele się może wydarzyć.
KRĄG
Koniec pracy własnej nauczyciel sygnalizuje dzwoneczkiem, najczęściej o godzinie 10:00. Do przerwy pozostaje nam 15 minut, które spędzamy z uczniami w kręgu. Dzieci mogą wtedy opowiedzieć, co wydarzyło się u nich podczas pracy własnej. Rozmawiamy też o sprawach bieżących: czasem przyjemnych, a czasem trudnych. Codzienny czas w kręgu jest dla nas niezwykle cenny. Uczymy się podczas niego opowiadać i uważnie słuchać, dostajemy i dajemy wsparcie, często też rodzą się wtedy nowe pomysły. Krąg kończymy wspólną modlitwą.
PRZERWA
Rozpoczyna się przerwa, która trwa do 11:00. Dzieci jedzą śniadanie w pracowniach, przebierają się i pozostały czas spędzamy na zewnątrz. Wychodzimy niezależnie od pogody, codziennie. Przed wyjściem powstrzymuje nas jedynie pojawiający się zimą smog. Podczas przerwy wszystkie dzieci – te starsze i te najmłodsze – są razem na boisku. Penetrują mały lasek, grają w piłkę nożną w składach mieszanych i bez sztywnych zasad, przynoszą nam znalezione grzyby. Zimą budują igloo, zjeżdżają na jabłuszkach i budują skocznie.
Przerwa to ważny czas. Także dla nas, nauczycieli. To chwila na kawę, rozmowę, podzielenie się odkryciami i wątpliwościami. Na radość z pomysłu koleżanki na nową pomoc do pracowni albo pytanie o radę. To dobrze, że czasem możemy zobaczyć coś z trochę innej perspektywy. Każda i każdy z nas ma zupełnie inne talenty. Potrzebujemy ich wszystkich.
ZAJĘCIA PRZEDMIOTOWE
Zajęcia przedmiotowe rozpoczynają się o godzinie 11:00 i odbywają się w pracowniach w tych samych grupach, mieszanych wiekowo. Staramy się, aby po zajęciach zostawały na półkach pomoce, książki, karty pracy – tak żeby dzieci mogły dalej zgłębiać rozpoczęty temat. Wszyscy kończymy zajęcia o tej samej porze. Godzina 14.15 to czas pożegnań, wspólnych powrotów albo chwili zabawy przed szkołą, jeśli rodzice jeszcze ze sobą rozmawiają.
CELEBRACJE
W czasie roku szkolnego celebrujemy momenty wyjątkowe, jak Adwent i Wielki Post. W tym niezwykłym czasie, po skończonej pracy własnej, modlimy się wszyscy razem, na korytarzu, przy zapalonej świecy. Najczęściej śpiewamy przy akompaniamencie gitary. Kilka razy w roku odwiedza nas w szkole zaprzyjaźniony i wyczekiwany ojciec dominikanin, który odprawia dla nas – uczniów, nauczycieli i rodziców – Mszę Świętą. Wtedy śpiewamy jeszcze więcej i głośniej.
Poza górą, która nam nieustannie i milcząco towarzyszy, jest też las, który często odwiedzamy. Obserwujemy ptaki, które zakładają gniazda przy szkolnym boisku, zbieramy grzyby, budujemy szałasy. Często słychać tu dudy i piszczałki – to znak, że trwa lekcja muzyki. Na leśnych dróżkach często można spotkać nasze dzieci, chodzące z lupą, zbierające okazy, siedzące z notatnikami i ołówkami, patrzące na pejzaż, grające na instrumentach lub przemykające w biało-granatowych strojach gimnastycznych. Staramy się im codziennie z uwagą towarzyszyć.
