Lato 2002. Parno jak w czajniku, tuż zanim wyda ostatni gwizd. Jadę duszną kolejką podmiejską. Zasłuchana w rytm jednostajnego tuk-tuk, tuk-tuk zanurzam się we wspomnienia. Pamiętam jak dziś warsztaty z Johnem Somersem. Usłyszałam o nich prawie przez przypadek. Natychmiast się zapisuję! Idę. Jestem oczarowana, świetnie się bawię. I co się okazuje? To właśnie mnie wybierają na stypendium na Uniwersytecie w Exeter! Jadę. Na miejscu – nie mogę w to uwierzyć – w instytucie Applied Drama jest tylko jedna sala ze stołami, a większość zajęć to czysta praktyka. To jest to! Dokładnie tak powinnam się uczyć od dziecka! Rok stypendium jest dla mnie niczym bal dla Kopciuszka.
Chłonę całą sobą każdą chwilę na uczelni, na praktykach i stażach. Podczas jednego z warsztatów budujących kompetencje interpersonalne młodzieży asystuję kilkunastoletniemu uczestnikowi, biorąc z nim udział w ćwiczeniu. Mam zamknięte oczy, a on mnie prowadzi. Wiem o nim tylko tyle, że porzucili go rodzice, nie chciała go już żadna placówka i ostatecznie mieszkał sam w pokoju hotelowym. Idziemy już długo w jednym kierunku, a sala nie jest zbyt duża. Jednak chłopak – zamiast się zatrzymać lub skręcić – przyspiesza. Boję się zderzenia z czymś lub kimś, ale przysięgam sobie, że nie zatrzymam się, dopóki nie da mi sygnału. Jak inaczej mam mu pomóc ufać? Jak inaczej zmierzyć się z tematem bezpieczeństwa i odpowiedzialności? Strach zaciska mi gardło. Już prawie biegniemy... Nagle chłopak gwałtownie mnie zatrzymuje. Otwieram oczy... Stoję twarzą tuż przed ścianą. Łapię wstrzymywany wcześniej oddech. Czuję, że wydarzyło się coś ważnego. Chłopak angażuje się w kolejne ćwiczenia, wchodzenie w role i pracę nad sobą. Nie opuszcza żadnych zajęć.
Tak właśnie chcę pracować! Chcę, ufając ludziom, wzmacniać ich potencjały i tworzyć przestrzeń do uczenia się przez doświadczenie. I czuć, że sama żyję pełnią życia. To tam, w Exeter, w ćwiczeniach i improwizacjach, w ruchu i zatrzymaniu, odkrywam, ile daje mi kontakt z ciałem i emocjami oraz jak drama pomaga dostrzegać własne możliwości.
Po powrocie do Polski, chcę tym dobrem szczodrze obdarować innych. Wszędzie widzę olbrzymie potrzeby i możliwości: wykluczenie, przemoc, konflikty, osamotnione dzieci, rozżalonych i nierozumianych młodych ludzi, zaprzepaszczone potencjały i fatalną obsługę klienta w instytucjach edukacyjnych, społecznych i biznesowych. Dlaczego ludzie tak się ze sobą męczą? Dlaczego sami cierpią i krzywdzą innych? Chce mi się krzyczeć: „To się da zmienić! Wiem jak to zrobić!”. Tak zostaję trenerką, a później superwizorką dramy.
Czym jest Applied drama
Applied drama – czyli drama stosowana – bazuje na naturalnych zdolnościach i potrzebach ludzi:
- ruchu i zabawy (co daje radość i podnosi odporność psychiczną),
- przejmowania inicjatywy i podążania za innymi ,
- tworzenia (jest w niej mnóstwo gier i improwizacji).
Drama angażuje na wielu poziomach – porusza ciało, serce i umysł uczestników, ale i… osób prowadzących. Daje wiele okazji, by być w różnych sytuacjach i rolach oraz improwizować w bezpiecznych warunkach z prawdziwymi przeżyciami i głębokimi refleksjami. Drama pomaga w łagodny sposób przekraczać różnego rodzaju ograniczenia, odkrywać i doskonalić cechy oraz kompetencje, pełniej wykorzystywać uśpione na co dzień zasoby.
W dramie nie chodzi o teatr, o wystąpienie i pokazanie czegoś komuś. Wszystko, co robimy, robimy dla siebie. Istotą jest eksperymentowanie, bycie w kontakcie z sobą i innymi, poszerzanie swojej świadomości i wzmacnianie kompetencji.
Drama oferuje proste narzędzia, które można zastosować od razu (chociażby ćwiczenia na zaufanie, komunikację, integrację), oraz bardziej ambitne, wymagające dodatkowych umiejętności, na przykład obserwowanie dynamiki grupy, zadawanie pytań, tworzenie fikcyjnych sytuacji i ról. Dużą część tych kompetencji ćwiczymy podczas wyjazdowych szkoleń, takich jak Trening Dramy.
