Zatłoczony korytarz szkoły w Koszarawie. Tupot dziecięcych nóg, gwar głosów. Jedne informują o projektach, pytaniach, punktach i zaliczeniach (te dziecięce), inne rozprawiają o metodach, sposobach motywacji do nauki, błędach i osiągnięciach (to te dorosłe). Pod salą matematyczną napięcie. Tu głosy milkną. Czasem słychać westchnienie, jakieś „o, Boże” (może modlitwa o wsparcie?). Gdzieś w końcu korytarza słychać radosne:

– Mamo, dostałam czwórkę z plusem.

– A dlaczego nie piątkę? – słyszę i uśmiecham się w duchu (jak ja to dobrze znam).

Zamykam oczy i powraca sztandarowa dyskusja mojego dzieciństwa:

– Mamo, ale czwórka też jest dobra.

– Ona jest tylko DOBRA, przeciętna, ale nie jest BARDZO dobra.

– Ale przecież nikt nie dostał piątki.

– Inni mnie nie interesują. Skoro masz bardzo dobre warunki do nauki, powinnaś uczyć się bardzo dobrze.

Otwieram oczy, a drzwi do sali matematycznej uchylają się i niemrawym krokiem wychodzi z niej młodzieniec z lekko zafrasowaną miną. Natychmiast dopada go wzdychająca mama.

– Mamo, dostałem dwójkę.

– Dwójkę? Czyli nie jedynkę? – dopytuje się mama.

– Nie, dwójkę.

– Gratuluję Ci, synku – odpowiada mama, tuląc go w objęciach.